Ik werd geen politieagent

26 januari 2021

Als kind wist ik al wat ik wilde worden. Ik zou bij de politie gaan als agent en daarna doorgroeien als rechercheur. Mijn droombaan!

Ik ben inmiddels 45 jaar en ben geen rechercheur geworden. Had ik geen doorzettingsvermogen? Was ik niet doelgericht of maakte ik verkeerde keuzes? In neem jullie graag in vogelvlucht mee door mijn loopbaan. Na de mavo was ik te jong om naar de politieschool te mogen. Gelukkig was er een alternatief: De Koninklijke Marechaussee! Daar mocht ik mij als 17 -jarige wel aanmelden, om daarna zo snel mogelijk te kunnen zij-instromen bij de politie. Helaas kwam ik niet door de keuring. Ik besloot mij aan te melden voor de opleiding agogisch werk. Mijn plan was om na het behalen van mijn mbo-diploma alsnog naar de politieschool te gaan. Drie jaar later kwam ik helaas niet door de politiekeuring. Opnieuw een enorme teleurstelling en ik moest mijn plannen bijstellen. Ik besloot de hbo-opleiding sociaal pedagogische hulpverlening te volgen met de overtuiging daarna echt door de politiekeuring te komen. Driemaal is scheepsrecht toch?!

Na opnieuw een afwijzing was het voor mij duidelijk, ik word geen rechercheur. Maar wat dan wel?

Ik ging aan de slag als groepsleider. Na verschillende banen in de jeugdzorg merkte ik dat dit werk niet bij mij paste. Ik koos ervoor ontslag te nemen en kwam hierdoor even tot stilstand. Na een korte tijd ging ik aan het werk als datatypiste bij een productiebedrijf in dakleer en asfalt. Niet echt een logische loopbaanstap! Maar het bleek een goede keuze. Ik kon weer mijn eigen inkomsten verwerven, had leuke collega’s, was productief, werd gewaardeerd en dat bij elkaar voelde goed. Ondanks dat dit werk niet zo uitdagend was, heb ik ervaren hoe belangrijk het voor mij is om samen te werken met gedreven mensen in een goede werksfeer. Een verhuizing was reden om op zoek te gaan naar een nieuwe baan. Ik heb drie jaar gewerkt in een opvangcentrum voor asielzoekers. Het was voor mij een leuke en uitdagende functie op het snijvlak van juridische dienstverlening en sociale hulpverlening. Omdat het sociaal-juridische werk mij goed beviel heb ik vervolgens met succes gesolliciteerd naar een baan in de schuldhulpverlening. Ik heb met veel voldoening gewerkt als consulent schuldhulpverlening en vervolgens als leidinggevende.

Na jaren als teamleider gewerkt te hebben bij verschillende organisaties was het tijd voor iets nieuws. Manager zou een logische vervolgstap zijn. Toen er een kans kwam om manager te worden nam ik dit in overweging. Ik geloofde dat ik weliswaar een prima leidinggevende was, maar ontdekte ook dat ik er niet genoeg plezier, voldoening en energie uithaalde. Bovendien vond ik een goede balans tussen mijn privé en werk belangrijk. Ik besloot dat een promotie als manager op dit moment in mijn leven niet goed aansloot bij wat ik belangrijk vond. Ik bedankte voor de functie en kreeg de gelegenheid om een loopbaantraject te volgen. Na verschillende gesprekken ontdekte ik de rode draad in mijn carrière. Wat mij inspireert en motiveert is de relatie met mensen. Ik vind het interessant hoe mensen functioneren, juist ook binnen organisaties. Ik merkte dat ik enthousiast word als mensen zichzelf willen ontwikkelen en het beste uit zichzelf willen halen, maar leerde ook dat ik blij word als ik daar een bijdrage aan kan leveren. Ik besloot arbeids- en organisatiepsychologie te gaan studeren om meer te leren over mens en organisatie. Deze studie bevestigde dat ik op het goede spoor zat. Ik had niet kunnen bedenken dat ik al zo snel aan de slag zou gaan als loopbaancoach bij Van Dam Loopbaanbegeleiding.

Als ik kijk naar mijn loopbaan tot nu toe dan ben ik trots op wat ik heb bereikt! Er is geen duidelijke bewegwijzering voor een loopbaan. Ik moest mijn droombaan vaarwel zeggen, maar heb hele mooie andere functies gehad waarin ik veel heb geleerd, plezier heb gehad en iets heb kunnen betekenen voor een ander. Ik leerde omstandigheden accepteren en had soms tegenslagen. Maar wat mij steeds weer verder heeft gebracht, kan ik nu zeggen, is stilstaan en luisteren naar mezelf en hulp inschakelen waar ik dat nodig vond. Ik heb kansen gekregen, keuzes gemaakt en risico’s genomen. Daarmee heb ik de regie over mijn loopbaan in handen gehouden. En dat voelt goed!

Als loopbaancoach geniet ik ervan een belangrijke rol te spelen in het zelfonderzoek van mijn kandidaten. Stilstaan waar nodig, aanmoedigen, doorvragen, confronteren, spiegelen, informatie verzamelen over kwaliteiten, talenten, vaardigheden en ervaring om zo stukje voor stukje de puzzel te leggen. Misschien is het belangrijkste wel om samen met de kandidaat te zoeken naar datgene wat mijn kandidaat in beweging brengt en motiveert! Op zoek naar het motief. Soms lijkt het wel een speurtocht. Eigenlijk ben ik dan toch een beetje rechercheur geworden. 

En wat is jouw motief?

Henrike Nijhof, loopbaancoach